Where the F... is my Duck?
Natuurlijk kon het niet uitblijven. In de reële wereld zijn de drollen als hondemijnen strategisch verdeeld in de straten van de stad. Op de digitale snelweg worden de huisdieren nog uit het voertuig gegooid, of er net ingesleurd.

Vroeger werden aan de kust de verloren gelopen kinderen opgevangen in de rode-kruispost, van waaruit met megafoonachtige luidsprekers de naam en de beschrijving van de kinderen omgeroepen werd over de drukbewandelde dijk. De in Oostende gevestigde "Missing Animals" gebruikt een bijdetijdse versie; de rode kruispost is vervangen door een homepage, de telefoon door een GSM, en de metaalklank-omroepinstallatie door het internet. Hier wordt een 24 uren bereikbaarheid geboden waarbij menig helpdesk zou verbleken. Netzomin als de verplegers van de rode-kruispost gaat mijnheer Foxhal of een van zijn vrijwilligers zelf op zoek naar het verloren gelopen dier. Ze verzorgen alleen de contacten.
Stuurde uw hond zijn kat, dansen in uw keuken de muizen op tafel, omdat uw kat zich ergens anders het spek liet aanbinden, of speelt uw alligator in de verkeerde achtertuin agitator, geef dan alarm bij "Missing Animals". Staakt uw postduif, dan kan u dus bellen, of zelfs e-mail sturen. Daar geeft u dan kenmerken, en als het even kan ook het favoriete merk van hondebrokjes bij. Kan later nog mooi van pas komen om de database aan Dimarso te verpatsen. Vergeet ook vooral niet de naam van het dier. Over "Blackie" praten is persoonlijker en minder banaal dan een verloren huisdier. Natuurlijk hangt u als attachment ook even die digitale foto van uw koalabeertje aan uw electronische noodroep. Als u zo'n on-hippe figuur bent die nog geen digitale camera heeft, kan u ook een gewone foto meesturen. Na het inscannen stuurt M.A. ze poeslief terug.
Het gaat trouwens niet altijd over zo'n onschuldige gevallen als Blackie, dat bewijzen de aangifte van een verdwenen paard en ezel (samen, jawel), twee jonge rashonden (teefjes, jawel, 30.000 Bfr waard, en gebruikt als fokdieren komt men met zo'n paar worpen van enkele jongen snel aan honderdduizenden Bfr/vijfduizend Euro ), een witte zwaan die in een helemaal andere vijver werd teruggevonden, en een nieuwe eigenaar die zo fier was als een pauw van iemand anders die bij hem liep te pronken.

Ondertussen wordt dan een internet-ionaal opsporingsbericht gepubliceerd op de website. En dan schiet het hele netwerk van vrijwilligers in aktie. Nu ja, aktie. De oudjes die u traditiegetrouw achterdochtig aankijken vanuit hun open raam of achter het nog net bewegende gordijn, werpen nu nog een achterdochtigere blik op de viervoeter die u aan zijn lijn voorttrekt. Waarna ze een vergelijkend blik werpen op hun computervenster, waar ze in rechtstreekse verbinding met het net de "wanted" pagina bijhouden. Daarna ziet u ze even verdwaasd rondkijken en tasten, waarna ze driftig tekeer gaan op het toetsenbord. Waarbij u hoopt dat ze enkel de uit hun beperkte gezichtsveld verdwenen muis aangeven.