Mac 20
Het moet toen zowat 2500 dollar gekost hebben. Het zou oorspronkelijk de bedoeling geweest zijn dat Jef Raskin een spelletjescomputer voor 500 dollar ontwierp. Maar uiteindelijk zat hij met zijn concept in de richting van een dubbel zo dure pc, en hij wou hem een waardige naam geven.
De toenmalige Apple computers waren bekend onder de naam "Apple II". Hij koos echter de naam van zijn lievelings appelsoort uit zijn kindertijd, die Macintosh heette.
Steve Jobs had aan het begin van zijn project over de plannen gepraat met Bill Gates van Microsoft, bekend van MS Dos. Microsoft zou ook software voor Apple ontwikkelen, met de afspraak dat ze een jaar lang niet zelf met een muisbestuurd systeem zouden komen.
Maar het Mac-project liep achter op schema en toen het jaar voorbij was kwam Microsoft met zijn eigen muisbestuurd programma op de IBM-pc-markt.
Nadat Steve Jobs enthousiast werd over het project, groeide het nog verder uit, met de toen revolutionaire muis, en de mogelijkheid om zakelijke programma's te draaien. Daardoor werd de machine nog duurder, maar dat had hij er voor over. Hij was er dag en nacht mee bezig, ging tegen de burocratie van Apple in, stimuleerde de programmeurs die de eerste Finder maakten, legde contacten die zouden leiden tot de gouden combinatie met grafische software, enz.
De eerste drie maanden werden er 70.000 Macintoshes verkocht, maar ook toen al was de concurrentiestrijd hard en er werd meer geheugen en verwerkingskracht gevraagd. Door interne meningsverschillen met Sculley stapte Jobs uiteindelijk op. Maar de naar de grafische sektor gerichte combinatie wierp vruchten af en "Desktop Publishing" werd een feit.
Sculley was trouwens geen domoor en vaarde een visionaire koers. Hij introduceerde steeds nieuwe technologieën in de Mac, ver voor andere pc-bouwers dat deden. Daardoor was de Mac ook duur, en af en toe liep hij iets te ver vooruit op de markt, wat dan een flop opleverde. Terwijl hij zich concentreerde op de Newton maakte de rest van de computerwereld een razendsnelle evolutie door. Die was gebaseerd op een snel beter wordende intel processor reeks, die gebruikt werd in computers gebouwd met standaardonderdelen. Door de concurrentie tussen de merken evolueerde die bovendien ook snel, en de gebruikers raakten gewend aan een de facto standaard besturingssysteem: Windows.
Apple geraakte met zijn Motorola processorreeks als brein van de computer in de problemen door de tragere evolutie daar, en met hun operating Systeem zaten ze ook op een doodlopend spoor. Half jaren negentig stapte Sculley tenslotte op. Echt pijnlijk werd het toen Microsoft met geld over de brug kwam om Apple te doen overleven; het overleven van een concurrent kon geen kwaad in de woelige tijd van een monopolieproces.
Toch kwam er een doorbraak nadat twee opvallende "raadgevers" werden aangetrokken: Steve Wozniak, en Steve Jobs. Vooral de komst van Steve Jobs leek veelbelovend, maar hij weigerde in de direkteursstoel te gaan zitten en werkte vanuit de positie van extern raadgever een aantal nieuwe ideeën uit. Hij nam daar risico's mee, en begeeft zich op het randje van botsen met andere sektoren als de muziekindustrie. Maar hun computers heten nog steeds macintosh
Cybrarian.
 20 yrs of Mac
I started using a Mac in the early days on System 7. It was also the early days of the Internet. I can say I discovered the Internet on a Mac. The Mac was an incredible learning companion for me and I would spend hours surfing the web, a few thousand sites in these days. That is, when Netscape did not crash my machine. I started reading the Mac press, both on and off line. It was all doom and gloom, though some analysts kept reassuring the Mac audience that Copland was not too far. Back then, Copland was expected to bring pre-emptive threading, memory protection and security to the Mac, while retaining backward compatibility. If memory serves, it did not happen. Apple's days were counted, according to most, and Cupertino was shaken by many intrigues. Things settled down a bit when Jobs came back. But the new next-generation system that Apple projected to build, Rhapsody, was perceived by many as complex, bloated, ugly, everything un-mac. Devoted mac addicts regarded Rhapsody as the victory of corporate computing over personal computing. And developers had to rewrite most of their code if they did not want to be sentenced to eternity in a dusty compatibility box. Less than two years later, Jobs was announcing another U-turn, or rather what I mistakenly perceived as one. I was upset: "When will they get this god damn thing right?" In fact, it took me a while to realise that the shake-up was less profound than I thought. By rearranging the design a little bit, he had come up with the craziest idea I could have dreamt of: Mach kernel + BSD Unix system + NeXT libraries + almost backward compatible GUI. It took Apple another two years from these initial blueprints to produce a working system but there it is. I liked the transition from 7 to 8, I did not quite like the transition to 9, I did not like at all the transition to X. The system was horribly sluggish, the GUI locked up the whole whole machine all the time and lots of things were missing or did not work. Now we have Panther, a much improved version of the initial OS X. There is certainly room for improvement still, especially in the Finder, but I am pressed to find occasions when I still have to use another machine than my Mac to get the job done. Hardware devices do not always have MacOS X drivers and not many games have been ported to the Mac, granted. But all that Unix work I used to do on other machines, I can do it on Mac now. I'd like to have virtual consoles and desktops, as I was used to on Linux, but my Mac is a Unix and it feels great. The enormous collection of Unix Open Source programs is at my fingerprints, the familiar shells and terminal commands are there, in a Terminal window, and a full development suite based on GCC ships with the standard OS. Congrats, Apple! You have made the life of a Mac/Unix hybrid much easier.
Grungie